Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

And so the story ends...

0 σχόλια

Για να μην χαθούμε η ιστορία ξεκινάει με τα εξής posts :
1) Ο άνθρωπος σου...2) Η κατάλληλη στιγμή...3) Οταν έρχεται η ώρα του αποχωρισμού... 



Mπήκε μέσα στο σπίτι σε έξαλλη κατάσταση και πέταξε βαλίτσα και κλειδιά στο πάτωμα. Ακόμα δεν μπορούσε να πιστέψει το σκηνικό που έζησε πριν λίγες ώρες στο αεροδρόμιο. Σίγουρα τα έζησε όλα αυτά ή μήπως τα ονειρεύτηκε; Κι όμως τα έζησε,ακόμα μπορεί να νιώσει το φιλί του αν κλείσει τα μάτια της και το σκεφτεί....
Κι εδώ ξεκινάν τα άπειρα ερωτηματικά και οι χιλιάδες απορίες που είναι αναπόφευκτο να μην γεννηθούν στο μυαλό μιας γυναίκας. «Γιατί την φίλησε; Τι να σημαίνει τώρα αυτό; Και γιατί περίμενε μέχρι τελευταία στιγμή για να κάνει αυτή την κίνηση; Μήπως τελικά είχε κι εκείνος τα ίδια αισθήματα με ‘κείνη; Κι αν ναι,γιατί δεν της ζήτησε να μείνει; Γιατί δεν είπε έστω μια κουβέντα παραπάνω; Γιατί δεν της εξήγησε...;;» και άλλα τόσα τα οποία εκείνη δεν έπαψε να σκέφτεται την ώρα που το αεροπλάνο της βρισκόταν στον αέρα.

Απόφάσισε να κάνει ένα ζεστό και χαλαρωτικό μπανάκι μήπως και μπορέσει να συνεφέρει τις σκέψεις της σε τάξη...μάταιο φυσικά γιατί στο μυαλό της στριφογύριζαν όλα τα παραπάνω ερωτήματα.Τελικά βγήκε άρων-άρων από το μπάνιο και αποφάσισε να του τηλεφωνήσει. Η επικοινωνία τους τα τελευταία χρόνια βασιζόταν στις πολύωρες τηλεφωνικές διαλέξεις, οπότε δεν θεωρούσε ανάρμοστο να κάνει μια τέτοια συζήτηση μέσω τηλεφώνου.Σχημάτισε τον αριθμό του και περίμενε στωικά μέχρι εκείνος να απαντήσει...μια,δυο,πέντε,δέκα....τίποτα! Κι εκεί που ετοιμαζόταν να το κλείσει άκουσε την λαχανιασμένη του φωνή...

-«Παρακαλώ!»
-«Μην παρακαλάς καθόλου...πάρε μια ανάσα και γέμισε ένα ποτήρι κρασί γιατί έχουμε πολλά να συζητήσουμε!»
-«Αααα! Έφτασες κιόλας; Πως ήταν το ταξίδι σου;» , ρώτησε εκείνος σχεδόν αδιάφορα.
-«Όλα μια χαρά κατά την διάρκεια του ταξιδιου,πριν μπω στο αεροπλάνο όμως έγινε κάτι που δεν περίμενα με τίποτα να γίνει.» ,  απάντησε εκείνη σχεδόν εκνευρισμένη.
-«Τι έγινε έσκασε καμμιά βόμβα;;»
-«Περίπου!»
-«Χαχαχα!! Οκ, δώσε μου λίγα λεπτά να συνέλθω από το λαχάνιασμα, να γεμίσω ένα ποτήρι με κρασάκι σύμφωνα με τις διαταγές σου και θα σου τηλεφωνήσω αμέσως μόλις κάτσω στον καναπέ.»

Πολύ την νευρίαζε αυτή η δήθεν αδιαφορία του κάθε φορά που τον στρίμωχνε στην γωνία με σοβαρά ζητήματα. Το έπαιζε άνετος και cool αλλά εκείνη ήξερε καλά πότε ένιωθε άβολος και πότε ήταν αμήχανος. Το ίδιο συνέβαινε και τώρα, της πέταξε και καλά ένα γελάκι για να της το παίξει χαλαρός. Αυτό όμως που την ανησυχούσε περισσότερο ήταν ότι η ώρα περνούσε κι ακόμα δεν της είχε τηλεφωνήσει για να συνεχίσουν την κουβέντα τους,ένα ολόκληρο μισάωρο κι εκείνος άφαντος! Και η ώρα συνεχίζει να κυλά....ώσπου πάνω σχεδόν στην μία ώρα αργότερα ακούστηκε το πολυπόθητο κουδούνισμα. Πάντα ασυνεπής στα ραντεβού του...

-«Συγγνώμη που άργησα,αλλά έκανα κι ένα μπανάκι στο ενδιάμεσο. Που είχαμε μείνει;»
-«Είχαμε μείνει στην βόμβα που μου έριξες λίγο πριν με αφήσεις σύξυλη στην μέση του αεροδρομίου.»
-«Βόμβα;; Τι βόμβα σου πέταξα εγώ;;»
-«Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις!»
-«Μήπως μιλάς για το αποχαιρετιστήριο φιλί μας;»
-«Ναι,ανήξερε!! Γι’αυτό ακριβώς σου μιλάω.»
-«Ε! Ναι! Τι;»
-«Τι τι χριστιανέ μου;; Τι ήταν αυτό ακριβώς;; Δεν έχεις ξανακάνει ποτέ κάτι παρόμοιο!!»
-«Ε! Αφού σου εξήγησα ήταν κάτι που ήθελα να κάνω έστω και για μία μόνο φορά! Δεν ήταν τέλειο σκηνικό; Σαν ταινία ένα πράγμα ρε παιδί μου!»

Κάπου εδώ της ήρθε η κεραμίδα! Δηλαδή όλο αυτό του φάνηκε ιδανικό σκηνικό για να το παίξει πρωταγωνιστής σε ρομαντική ταινία; Όλο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα από τα κλασικά του πειράγματα; Κατάλαβε ότι εκείνος συνέχιζε να το παίζει αδιάφορος σαν να μην συνέβη τίποτα και τότε αποφάσισε πως έπρεπε να σοβαρέψει την συζήτηση, μήπως και πάρει επιτέλους μια ευπρεπή απάντηση στις ερωτήσεις που την βασάνιζαν.

-«Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε λίγο σοβαρά!»
-«Ναι! Οκ,σοβαρεύομαι! Πες μου.»
-«Όλες αυτές τις μέρες που ήμουν εκεί πάλευα να σου αποκαλύψω τα πραγματικά μου συναισθήματα και δυστυχώς δεν βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία.Οπότε θα το κάνω τώρα! Είμαι ερωτευμένη μαζί σου!»
-«...»
-«Λιποθύμησες;;»
-«Όχι,εδώ είμαι.»
-«Και γιατί δεν μιλάς;»
-«Τι να πω;»
-«Πας καλά παιδάκι μου;; Είμαστε τόσα χρόνια φίλοι,σου αποκαλύπτω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου,με φιλάς βουρκωμένος λίγο πριν φύγω και δεν έχεις να σχολιάσεις τίποτε απ’όλα αυτά;;»
-«....»
-«Εμείς πάντα τα συζητούσαμε όλα! Πάντα με καταλάβαινες  χωρίς καν να χρειαστεί να σου μιλήσω και θέλεις να μου πεις ότι δεν είχες καταλάβει τίποτα τόσο καιρό; Έμεινες αναυδος από την δήλωση μου;»
-«Η αλήθεια είναι ότι το είχα καταλάβει αλλά....».

Αυτή η παύση του ήταν ανησυχητική! Αυτό το αλλά ποτέ δεν έχει καλή κατάληξη....γι αυτό και δεν τον άφησε να ολοκληρώσει την πρόταση του. Τον συμπλήρωσε αυτή...

-«Αλλά τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία...το καταλάβαμε...»
-«Μη το λες έτσι! Είναι απλά που είμαστε φίλοι τόσα χρόνια και...»
-«Και έτσι θα παραμείνουμε...», απάντησε εκείνη ξέπνοα.
-«Θα έπαιρνες το ρίσκο να χαλάσεις μια τόσο όμορφη φιλία;», την ρώτησε.
-«Δεν νομίζω ότι υπάρχει φιλία πλέον ανάμεσα σε δύο ανθρώπους την στιγμή που ο ένας από τους δυό είναι ερωτευμένος με τον άλλον.........»

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κουβέντα που ξεστόμισε την πόνεσε αρκετά γιατί μόλις είχε συνειδητοποιήσει ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Αυτή η φίλια είχε χαλάσει την στιγμή που κατάλαβε ότι ήταν ερωτευμένη μαζί του. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο από δω και πέρα...κι αυτό που την στεναχωρούσε περισσότερο απ’όλα ήταν ότι όλο αυτό δεν το επεδίωξε,απλά της βγήκε ανεξέλεγκτα. Καλώς ή κακώς της βγήκε και δεν μπορούσε να κάνει πίσω. Είχε αποφασίσει ότι θα έπαιρνε το ρίσκο όποιο κι αν ήταν το τίμημα και βαθειά μέσα της το ήξερε ότι θα το πληρώσει πολύ ακριβά.
Τώρα ειδικά που ήξερε ότι αυτός δεν είχε τα ίδια συναισθήματα με ‘κείνην δεν της έμενε παρά μονάχα μία λύση...να «απομακρυνθεί» από κείνον! Να χάσει κάθε είδους επαφή μαζί του για κάποιο χρονικό διάστημα μέχρις ότου να μπορέσει να κοντρολάρει τα συναισθήματα της. 
Τα δύσκολα τώρα ξεκινούσαν.... Πως μπορεί να απομακρυνθεί κανείς από τον «άνθρωπο του»; Έναν άνθρωπο που αγαπά και νοιάζεται; Πως φεύγεις από κάποιον που ξέρεις ότι κι εκείνος σ’αγαπάει και σε νοιάζεται εξίσου; Έπρεπε όμως να το κάνει,δεν έβρισκε άλλη λύση...έπρεπε για το καλό και των δυό τους!

Όταν του ανακοίνωσε την απόφαση της εκείνος έγινε έξαλλος,νευρίασε,φώναξε και σχεδόν της απαγόρευσε να το κάνει! Στο τέλος όμως σαν καλός φίλος το μόνο που του απέμεινε να κάνει ήταν να σεβαστεί αυτή της την απόφαση . Κι ας ήταν άδικο και για ΄κείνον να χάσει τον «άνθρωπο του» συμφώνησε γιατί ήθελε το καλό της. Εξάλλου δεν ήταν ο μόνος που έχανε κάτι άθελα του...η μοίρα θέλησε να παίξει γι’άλλη μια φορά ένα από τα πολλά και τρελά παιχνιδάκια της.

Όπως είναι αναμενόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις, ο «χωρισμός» έγινε σταδιακά. Είναι αδύνατο να βγάλεις κάποιον από την ζωή σου από την μια μέρα στην άλλη. Γι’αυτό και τα τηλεφωνήματα τους στην αρχή άρχισαν να αραιώνουν, οι συναντήσεις τους έγιναν σπάνιες ώσπου στο τέλος εξαφανίστηκαν εντελώς...Τώρα πια δεν ήταν εκείνος η πρώτη της επιλογή για να μιλήσει για κάποιο σημαντικό ή έστω και ασήμαντο θέμα της ζωής της...τώρα πια είχαν χαθεί....


Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι τελικά ξανάγιναν φίλοι. Μετά από πολλάααα πολλά χρόνια, βέβαια, και αφού είχαν φτιάξει την ζωή τους με άλλους ανθρώπους στο τέλος «ξαναβρέθηκαν». Και μάλιστα ήταν τόσο δυνατοί οι παλιοί δεσμοί φιλίας τους που ήταν σαν να μην είχαν χαθεί ούτε για μια μέρα.....
Το ηθικό δίδαγμα, λοιπόν, όλης αυτής της ιστορίας είναι ένα: Ότι κι αν μεσολαβήσει,όσο καιρός και να έχει περάσει μακριά του,τον δικό σου άνθρωπο,αυτόν που αξίζει πραγματικά να έχεις για πάντα στην ζωή σου,δε θα τον χάσεις ποτέ.....


p.s.: Η ιστορία αυτή άργησε αρκετά να ολοκληρωθεί για πολλούς και διάφορους λόγους. Η αργοπορία αυτή οφείλεται κυρίως στις ανειλημμένες υποχρεώσεις μου, στην έλλειψη ιδεών, αλλά και στις διακοπές!! Ομολογώ ότι με προβλημάτισε αρκετά το τελείωμα αυτής της ιστορίας. Δεν ήξερα αν ήθελα να είναι απαισιόδοξο εντελώς ή αισιόδοξο μέχρι αηδίας (τύπου αμερικάνικη ταινία/παραμυθάκι). Ρώτησα αρκετούς ανθρώπους μέχρι να καταλήξω τελικά...και η λύση δόθηκε από έναν δικό μου άνθρωπο. Στην ερώτηση : "Εσύ πως λες να το κλείσω αυτό το story;" η απάντηση του ήρθε αυθόρμητα και αβίαστα : " Άσε να σε πάει η ζωή...."
    
 .....so, that's the end!! ;-)







 
Copyright © Res Nullius
Blogger Theme by BloggerThemes | Theme designed by Jakothan Sponsored by Internet Entrepreneur