Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Ο άνθρωπος σου...



Ξαπλωμένη στο καναπέ με την κουβέρτα στα πόδια πήρε το βιβλίο στα χέρια της και άρχισε να διαβάζει..έτσι για να ξεχαστεί...Μάταια προσπαθούσε όμως να ακολουθήσει τα γράμματα,τα μάτια της περνούσαν πάνω στις αράδες του βιβλίου χωρίς να διαβάζουν και χωρίς να αφομοιώνουν τίποτα στην πραγματικότητα.Το μυαλό της δεν έλεγε να ηρεμήσει,στριφογύριζε συνέχεια στις δικές της σκέψεις.Αδύνατούσε να τις αποδιώξει και έτσι ξανάκλεισε το βιβλίο,έβαλε μουσική και ξάπλωσε στον καναπέ για την κλασική ταβανοθεραπεία.

Αναπολούσε τις στιγμές που ήταν παιδί,που όλα έμοιαζαν τόσο εύκολα και τόσο όμορφα.Τότε που με μια βολτά με το ποδήλατο μπορούσε να νιώσει ανεξάρτητη και ελεύθερη.Τότε που η μόνη της έγνοια ήταν το παιχνίδι,που περίμενε με λαχτάρα την ώρα του απογευματινού μέχρι να της επιτρέψουν οι γονείς της να βγει έξω.

Τώρα όλα μοιάζουν τόσο μουντά και άχαρα,μια καθημερινότητα που την έχει καταπιεί.Δουλειά,σπίτι,προβλήματα,άγχος και οι όμορφες στιγμές όλο και πιο λίγες.Παλεύει να επιβιώσει σε μια εποχή που μοιάζει δυσοίωνη.Κι όμως το παλεύει γιατί ποτέ της δεν ήταν άνθρωπος που το έβαζε κάτω εύκολα.Μπορεί να στεναχωριόταν,να κλεινόταν στον εαυτό της για λίγο,μα επέστρεφε από τον «λήθαργο» της ακόμα πιο δυνατή και πιο αισιόδοξη από κάθε άλλη φορά.

Σήμερα είναι μια τέτοια μέρα.Είναι η μέρα που αποφάσισε για άλλη μια φορά να σηκωθεί και να παλέψει.Να χαρεί την ζωή της,με όλες τις χαρές και τις λύπες της.Να σταματήσει να αναπολεί τις παλιές καλές αναμνήσεις και να προσπαθήσει να δημιουργήσει νέες...ακόμα πιο δυνατές και πιο όμορφες.Γιατί αυτή είναι η ζωή..χίλιες φορές θα πέσεις και επιβάλλεται να σηκωθείς και τις χίλιες ακόμα πιο δυνατός.

Παίρνει το τηλέφωνο στα χέρια της και πληκτρολογεί έναν αριθμό.Στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο άνθρωπος που με μια του λέξη μπορεί να φωτίσει ακόμα και την πιο συννεφιασμένη μέρα της ζωής της.Η φωνή αυτή την ηρεμεί αφάνταστα και την κάνει πάντα να αποκτά αυτόματα ένα γλυκό χαμόγελο.Έτσι και τώρα.Μιλάνε για άσχετα θέματα,πειράζονται,γελάνε και εκείνη νιώθει σαν είναι δίπλα-δίπλα.Έχει ξεχαστεί τελείως απ’όλα και αφήνεται να παρασυρθεί στην γλυκιά συντροφιά αυτού του ανθρώπου.

Κλείνει το τηλέφωνο και σκέφτεται πόσο σπουδαίο πράγμα είναι τελικά οι καλοί φίλοι.Ξέρεις ότι θα τους έχεις πάντα δίπλα σου,ξέρεις ότι όποτε τους χρειαστείς θα είναι εκεί για σένα.Μπορείς να βασιστείς πάνω τους και πραγματικά κάποιες φορές μπορείς να νιώσεις και απόλυτη ασφάλεια.
Χωρίς να χάσει λοιπόν άλλο χρόνο σηκώνεται από τον καναπέ και κατευθυνεται στο δωμάτιο της...ανοίγει την ντουλάπα και φοράει το αγαπημένο της ρούχο.Παίρνει μια μεγάλη τσάντα και βάζει μέσα τα απολύτως απαραίτητα.Κλειδώνει την πόρτα του διαμερίσματος της και κατεβαίνει γρήγορα-γρήγορα τα σκαλιά. Καλό και το τηλέφωνο αλλά σαν την αγκαλιά δεν έχει...θα πάει εκεί που της προστάζει η καρδιά.

Για μερικούς ανθρώπους θα άφηνες τα πάντα για να είσαι κοντά τους...

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright © Res Nullius
Blogger Theme by BloggerThemes | Theme designed by Jakothan Sponsored by Internet Entrepreneur