"Το Τριανταφυλλάκι" - Τζένιφερ Ντόνελι

Ανατολικό Λονδίνο 1888. Ένα μέρος όπου ληστές, μπράβοι, πόρνες και συνηθισμένοι άνθρωποι ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή, κι όπου τις νύχτες τριγυρίζει ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης.

Εκεί, δίπλα στα νερά του Τάμεση, μια έξυπνη και θαρραλέα κοπέλα τολμάει να κάνει όνειρα για μια ζωή μακριά από τις ετοιμόρροπες αποβάθρες, τα βρομερά σοκάκια και τη θλίψη της φτωχογειτονιάς.

Η Φιόνα Φίνεγκαν αγωνίζεται μαζί με τον αγαπημένο της για ένα καλύτερο αύριο. Η σκληρή ζωή όμως θα τους χωρίσει. Εκείνη θα βρεθεί στη Νέα Υόρκη, εκείνος θα μείνει πίσω στο Λονδίνο. Κυνηγημένοι από τα φαντάσματα του παρελθόντος, θρηνώντας αγαπημένους νεκρούς, θα προκόψουν κι οι δυο, και μέσ’ από μια θανάσιμη αναμέτρηση με το παρελθόν, θ’ ανοίξουν δρόμο για το μέλλον.

Το Τριανταφυλλάκι θα ακολουθήσουν δύο ακόμη βιβλία, με τα οποία θα ολοκληρωθεί αυτή η τριλογία της Τζένιφερ Ντόνελι


Ένα βιβλίο που συστήνω ανεπιφύλακτα...πολλές και τρομακτικές οι σελίδες στην όψη,αλλά πολύ ευχάριστες στο διάβασμα...πάμε για τα επόμενα!!

Αγώνας επιβίωσής!

MAT,διαδηλωτές,δακρυγόνα,καπνός,φωνές,πόνος,χτυπήματα,τραυματίες,παιδιά,γονείς,ευθύνες,επανάσταση...όλα αυτά μέσα σε μια μέρα.

Ένας ξεσηκωμός που δεν θα οδηγήσει πουθενά,ποιός θα ακούσει την φωνή σου;

Ποιός θα σου δώσει σημασία;Ποιός ενδιαφέρεται αν εσύ χάνεις την δουλειά σου,αν ο πατέρας σου δεν παίρνει μια αξιοπρεπή σύνταξη; Ποιός νοιάζεται για το αν θα έχεις εσύ ψωμί να φας την μέρα που ξημερώνει;

Βγαίνεις στους δρόμους να διαδηλώσεις ειρηνικά,νιώθεις την αγανάκτιση και την απελπισία να σε κυριεύει,θέλεις ένα καλύτερο αύριο...για σένα...για τα παιδιά σου.

Κι όμως κανένα αυτί δε θα στραφεί προς τα λόγια σου,κανένας απ’αυτούς που μπορούν να σε σώσουν δε θα το κάνουν.Δεν ξέρουν τον τρόπο,δεν τους συμφέρει να σε σώσουν,δεν μπορούν;Ποιός ξέρει! Ένα είναι σίγουρο,όσο κ να φωνάζεις η μοίρα σου έχει οριστεί από κάποιους άλλους για σένα...

Να φύγεις; Να μείνεις; Και που να πας; Ποιό τόπος θα σου προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον; Οδηγείσαι σε αδιέξοδο κι αυτό είναι που σε συνθλίβει...απλά υπομένεις στοργικά όσα η ζωή επρόκειτο να σου φέρει.Περιμένεις κ ελπίζεις...ελπίζεις να ξυπνήσεις ένα πρωί και να έχουν στρώσει όλα.Να γίνουν όλα όμορφα...

Η αδικία σε κατακλύζει..νιώθεις πως δεν ανταμοίβεσαι ισάξια για όσα έχεις κάνει...κι έτσι είναι...τίποτα σ’αυτή τη ζωή δε σου χαρίζεται απλόχερα αν δεν το έχει όρίσει έτσι για σένα η τύχη.Κάποιοι γεννήθηκαν για να παιδεύονται μια ζωή...κάποιοι άλλοι απολαμβάνουν την εύννοια της τύχης  χωρίς να έχουν κάνει το οτιδήποτε που να τους αξίζει.Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε γι’αυτό..μόνο ελπίζεις και υπομένεις.Περιμένεις να αλλάξει κάτι...

 Βγαίνεις στους δρόμους και διαδηλώνεις για κάτι που απαιτείς,περιμένεις κάποιος να ενδιαφερθεί.Αντι αυτού δέχεσαι επιθέσεις,βρισιές,δακρυγόνα...ασφυκτιείς,δεν μπορείς να αναπνεύσεις και δεν μπορείς να βρείς το δίκιο σου...που μας οδηγούν όλα αυτά;Τι προσπαθούν να καταφέρουν; Δεν μπορείς να ξέρεις...

Συνέχισε απλά να αγωνίζεσαι για όσα σου αξίζουν.Συνέχισε απλά να ελπίζεις ότι κάποιος-κάπου-κάποτε θα ακούσει έστω κι ένα από όσα έχεις να του πεις...ίσως  κάποτε σωθείς!