Mια φορά κι έναν καιρό...
Κάπως έτσι δεν ξεκινάν όλα τα παραμύθια;Και το δικό μας παραμύθι έχει την ίδια αρχή λοιπόν...
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αστέρι πιο ξέμακρο απ'όλα τα άλλα..έλαμπε εκεί ψηλά στον ουρανό περήφανο και όμορφο,δεν το ένοιαζε που δεν έκανε παρέα με τα υπόλοιπα αστεράκια.Είχε μάθει από μικρό να φωτίζει μόνο του και γνώριζε καλά πως ήταν το πιο λαμπερό από τα υπόλοιπα.Δεν το πείραζε που ποτέ κανένα δεν τόλμησε να το πλησιάσει,να του μιλήσει,να του κάνει λίγο παρέα...ή έτσι ήθελε να πιστεύει...
...γιατί έπιανε πολλές φορές τον εαυτό του να ρίχνει κλεφτές ματιές στις συναθροίσεις των υπόλοιπων αστεριών,να τους κοιτάζει με ένα παραπονεμένο βλέμμα να γελούν και να αστειεύονται μεταξύ τους χωρίς να του δίνουν καθόλου σημασία..ήξερε πως το θαύμαζαν,αλλά ευχόταν έστω και για μια φορά να ήταν κι εκείνο φίλος με τα άλλα αστεράκια.Να παίζει και να τραγουδα μαζί τους,να τους λέει τα μυστικά,τους φόβους και τις ανησυχίες του...να'χει μια παρέα.Ήθελε να ερωτευτεί,να αγαπήσει,να νιώσει έστω τον πόνο της απώλειας μιας αγάπης μα δε μπόρεσε...δεν βρήκε ποτέ κάποιον να αγαπήσει και να αγαπηθεί...ποτέ μέχρι τότε...
Ώσπου κάποιο βράδυ είδε ξαφνικά στον ουρανό ένα περίγραμμα από φως κι από σκοτάδι...ότι πιο λαμπερό και σκοτεινό συνάμα είχε συναντήσει ποτέ στην ζωή του...ανατρίχιασε στην θέα αυτού του αστεριού!! Ήταν τόσο παράξενα όμορφο που μπορούσε να το ξεχωρίσει ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα.Δεν μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα του από κείνο κι έμεινε έτσι αποσβολωμένο για πάρα πολύ ώρα..είχε ξεχάσει να αναπνέει κι όμως ο γρήγορος παλμός της καρδιάς του υπενθύμιζε πως ήταν ακόμα ζωντανό...ίσως και να ένιωθε πιο ζωντανό από ποτέ! Κι εκείνη την στιγμή ήταν που το βλέμμα του παράξενου αστεριού έπεσε πάνω του και σαν να μην έφτανε αυτό του φάνηκε πως του χαμογέλασε κιόλας..."Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας!" ,σκέφτηκε και είχε δίκιο.Γιατί αυτό που ένιωσε και συνέχισε να νιώθει για πολύ καιρό ακόμα δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από έναν δυνατό έρωτα...μια ξαφνική αγάπη που έμελλε να μείνει στην καρδιά του για πάντα!!Κάτι πρωτόγνωρο...
Από 'κείνο το αξέχαστο βράδυ δεν πέρασε ούτε λεπτό που να μην σκέφτεται τρόπους για να πλησιάσει την παράξενη αυτή μορφή,το ξεχωριστό αυτό αστέρι που ζέσταινε την καρδιά του απλά και μόνο με την ύπαρξη του.Μα όσο κι αν προσπάθησε δεν βρήκε το θάρρος να το κάνει,δεν είχε μάθει ποτέ να αγαπά,δεν ήξερε πως έπρεπε να συμπεριφερθεί,δεν μπορούσε όσο κι αν ήθελε να το προσεγγίσει...
Πέρα από εκείνη την ματιά κι εκείνο το γλυκό χαμόγελο δεν έδειξε άλλο ενδιαφέρον το παράξενο αστέρι,τίποτε σημαντικό...Κι όσο κι αν περίμενε εναγωνίως το αστεράκι για ένα σημάδι δεν είδε τίποτα...καμμία περαιτέρω ανταπόκριση...κι όμως εκείνη η στιγμή ήταν αρκετή για να ριζώσει στην καρδιά του η αγάπη,ένας ανεκπλήρωτος έρωτας,κρυφός και ύπουλος...ένας έρωτας που το μαράζωνε μέρα με την μέρα...
Άρχισε έτσι σιγά σιγά να χάνει την λάμψη του..ο πόνος του έπαιρνε όλη την λάμψη σαν να την ρουφούσε μέσα του..εκεί σ'εκείνο το σημείο της καρδιάς του που είχε φυλάξει την αγάπη του...Συνέχισε να ζεί μόνο του,έτσι όπως είχε μάθει να ζεί πάντα,μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν από επιλογή του...ήταν λόγω έλλειψης θάρρους να παραδεχτεί πως δεν άντεχε άλλο να ζεί έτσι...επειδή δεν είχε την δύναμη να πλησιάσει κανέναν...ούτε καν τον ίδιο τον λόγο της ύπαρξης του...κι συνέχισε να ζει έτσι για πολύ καιρό ακόμα...ώσπου,αδύναμο πια να υπερασπιστεί ακόμα και την ίδια του την ζωή,άρχισε να πέφτει προς την γη...αφήνωντας πίσω του μόνο μια αχνή φωτεινή ουρά...κι έτσι μόνο όπως έστεκε στον σκοτεινό ουρανό,έτσι κι έφυγε...η μόνη διαφορά ήταν πως τώρα πια είχε χάσει εντελώς την φωτεινότητα του...στο όνομα ενός έρωτα που δεν τόλμησε να ζήσει ποτέ του...
Όσο φωτεινό κι αν είναι ένα αστέρι,λοιπόν,δεν μπορεί να ζήσει για πάντα μόνο του σ'αυτό τον αχανή ουρανό..χρειάζεται κι άλλα αστέρια δίπλα του για να ξεχωρίζει από ακόμα μεγαλύτερη απόσταση...χρειάζεται έναν τουλάχιστον λόγο να συνεχίσει να κρατάει την λάμψη του αμείωτη...χρειάζεται μια παρέα...
...έναν σύντροφο...!!!
...Στο αστεράκι που δεν έμαθε ποτέ του πως να αγαπά....
Κάπως έτσι δεν ξεκινάν όλα τα παραμύθια;Και το δικό μας παραμύθι έχει την ίδια αρχή λοιπόν...
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αστέρι πιο ξέμακρο απ'όλα τα άλλα..έλαμπε εκεί ψηλά στον ουρανό περήφανο και όμορφο,δεν το ένοιαζε που δεν έκανε παρέα με τα υπόλοιπα αστεράκια.Είχε μάθει από μικρό να φωτίζει μόνο του και γνώριζε καλά πως ήταν το πιο λαμπερό από τα υπόλοιπα.Δεν το πείραζε που ποτέ κανένα δεν τόλμησε να το πλησιάσει,να του μιλήσει,να του κάνει λίγο παρέα...ή έτσι ήθελε να πιστεύει...
...γιατί έπιανε πολλές φορές τον εαυτό του να ρίχνει κλεφτές ματιές στις συναθροίσεις των υπόλοιπων αστεριών,να τους κοιτάζει με ένα παραπονεμένο βλέμμα να γελούν και να αστειεύονται μεταξύ τους χωρίς να του δίνουν καθόλου σημασία..ήξερε πως το θαύμαζαν,αλλά ευχόταν έστω και για μια φορά να ήταν κι εκείνο φίλος με τα άλλα αστεράκια.Να παίζει και να τραγουδα μαζί τους,να τους λέει τα μυστικά,τους φόβους και τις ανησυχίες του...να'χει μια παρέα.Ήθελε να ερωτευτεί,να αγαπήσει,να νιώσει έστω τον πόνο της απώλειας μιας αγάπης μα δε μπόρεσε...δεν βρήκε ποτέ κάποιον να αγαπήσει και να αγαπηθεί...ποτέ μέχρι τότε...
Ώσπου κάποιο βράδυ είδε ξαφνικά στον ουρανό ένα περίγραμμα από φως κι από σκοτάδι...ότι πιο λαμπερό και σκοτεινό συνάμα είχε συναντήσει ποτέ στην ζωή του...ανατρίχιασε στην θέα αυτού του αστεριού!! Ήταν τόσο παράξενα όμορφο που μπορούσε να το ξεχωρίσει ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα.Δεν μπορούσε να αποστρέψει το βλέμμα του από κείνο κι έμεινε έτσι αποσβολωμένο για πάρα πολύ ώρα..είχε ξεχάσει να αναπνέει κι όμως ο γρήγορος παλμός της καρδιάς του υπενθύμιζε πως ήταν ακόμα ζωντανό...ίσως και να ένιωθε πιο ζωντανό από ποτέ! Κι εκείνη την στιγμή ήταν που το βλέμμα του παράξενου αστεριού έπεσε πάνω του και σαν να μην έφτανε αυτό του φάνηκε πως του χαμογέλασε κιόλας..."Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας!" ,σκέφτηκε και είχε δίκιο.Γιατί αυτό που ένιωσε και συνέχισε να νιώθει για πολύ καιρό ακόμα δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από έναν δυνατό έρωτα...μια ξαφνική αγάπη που έμελλε να μείνει στην καρδιά του για πάντα!!Κάτι πρωτόγνωρο...
Από 'κείνο το αξέχαστο βράδυ δεν πέρασε ούτε λεπτό που να μην σκέφτεται τρόπους για να πλησιάσει την παράξενη αυτή μορφή,το ξεχωριστό αυτό αστέρι που ζέσταινε την καρδιά του απλά και μόνο με την ύπαρξη του.Μα όσο κι αν προσπάθησε δεν βρήκε το θάρρος να το κάνει,δεν είχε μάθει ποτέ να αγαπά,δεν ήξερε πως έπρεπε να συμπεριφερθεί,δεν μπορούσε όσο κι αν ήθελε να το προσεγγίσει...
Πέρα από εκείνη την ματιά κι εκείνο το γλυκό χαμόγελο δεν έδειξε άλλο ενδιαφέρον το παράξενο αστέρι,τίποτε σημαντικό...Κι όσο κι αν περίμενε εναγωνίως το αστεράκι για ένα σημάδι δεν είδε τίποτα...καμμία περαιτέρω ανταπόκριση...κι όμως εκείνη η στιγμή ήταν αρκετή για να ριζώσει στην καρδιά του η αγάπη,ένας ανεκπλήρωτος έρωτας,κρυφός και ύπουλος...ένας έρωτας που το μαράζωνε μέρα με την μέρα...
Άρχισε έτσι σιγά σιγά να χάνει την λάμψη του..ο πόνος του έπαιρνε όλη την λάμψη σαν να την ρουφούσε μέσα του..εκεί σ'εκείνο το σημείο της καρδιάς του που είχε φυλάξει την αγάπη του...Συνέχισε να ζεί μόνο του,έτσι όπως είχε μάθει να ζεί πάντα,μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν από επιλογή του...ήταν λόγω έλλειψης θάρρους να παραδεχτεί πως δεν άντεχε άλλο να ζεί έτσι...επειδή δεν είχε την δύναμη να πλησιάσει κανέναν...ούτε καν τον ίδιο τον λόγο της ύπαρξης του...κι συνέχισε να ζει έτσι για πολύ καιρό ακόμα...ώσπου,αδύναμο πια να υπερασπιστεί ακόμα και την ίδια του την ζωή,άρχισε να πέφτει προς την γη...αφήνωντας πίσω του μόνο μια αχνή φωτεινή ουρά...κι έτσι μόνο όπως έστεκε στον σκοτεινό ουρανό,έτσι κι έφυγε...η μόνη διαφορά ήταν πως τώρα πια είχε χάσει εντελώς την φωτεινότητα του...στο όνομα ενός έρωτα που δεν τόλμησε να ζήσει ποτέ του...
Όσο φωτεινό κι αν είναι ένα αστέρι,λοιπόν,δεν μπορεί να ζήσει για πάντα μόνο του σ'αυτό τον αχανή ουρανό..χρειάζεται κι άλλα αστέρια δίπλα του για να ξεχωρίζει από ακόμα μεγαλύτερη απόσταση...χρειάζεται έναν τουλάχιστον λόγο να συνεχίσει να κρατάει την λάμψη του αμείωτη...χρειάζεται μια παρέα...
...έναν σύντροφο...!!!
...Στο αστεράκι που δεν έμαθε ποτέ του πως να αγαπά....
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου