Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Ένα τραίνο είναι η ζωή...μια αέναη διαδρομή...

Αυτό το ποστ γράφεται την ώρα που ταξιδεύω πάνω σ’εναν τραίνο και μια διαδρομή που τα τελευταία χρόνια έχω κάνει χιλιάδες φορές!


O μόνος λόγος που αγαπώ τα ταξίδια με το συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο είναι γιατί μέσα του κουβαλάει λογιών-λογιών ιστορίες!Έχω ακούσει τα πάντα μέσα σ’αυτά τα βαγόνια,ερωτικές απογοητεύσεις,σκιρτήματα νεαρών εραστών,ιστορίες για τον πόλεμο από μεγαλύτερους,μέχρι και μάρτυρας μπροστά σε καυγάδες και μαλώματα υπήρξα...πάντα κάθε ταξίδι μου ήταν και μια ιστορία!Το σημερινό βέβαια το βλέπω ήρεμο..μόνο μια μανούλα με τα παιδάκια της να μας ζαλίζει και μια κοπελίτσα με το πεκινουά της μέσα σ’ενα ειδικό σακ-βουαγιάζ το οποίο με το ζόρι δεν ανοίγω για να αρχίσω να το πειράζω...είναι γλύκα!!Αλλά με αγριοκοιτάζει η κολλητή μου που είναι λίγο αλλεργική με τα ζωάκια!


Ακούγωντας το συρμό να κυλάει επάνω στις ράγες μ’αυτόν τον ρυθμικό ήχο (τακ-τακ,τακ-τακ) μου θυμίζει τον τρόπο που περνά η ζωή μας ..έτσι απαλά και κάπως γρήγορα περνούν οι μέρες μας χωρίς να τις πολυ καταλαβαίνουμε!Επιβάτες σ’ένα τραίνο με προορισμό(;) το άγνωστο!Οι σταθμοί της ζωής μας οι εμπειρίες μας..μέρη που σταθήκαμε για λίγο,ζήσαμε κάτι διαφορετικό και φύγαμε για κάτι καινούργιο.Τα τοπία που εναλλάσονται στο παράθυρο,ομορφιές στις οποίες υπήρξαμε απλοί παρατηρητές,βουνά και ποτάμια που κυλάνε ήρεμα και ‘μεις περνάμε δίπλα τους χωρίς να τα αγγίζουμε..απλά τα θαυμάζουμε.Το εισιτήριο μας ,η δύναμη μας να προχωρήσουμε αυτό το ταξίδι..να αντέξουμε τα ατέλειωτα πήγαινε-έλα και η ελπίδα πως ο επόμενος σταθμός  μας επιφυλάσσει κάτι όμορφο,πρωτότυπο και μαγικό.


Για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα τώρα θα θυμηθώ τις πρώτες μου διαδρομές με το τραίνο...τότε που τα βαγόνια είχαν μόνο κουπέ,δηλαδή μικρά δωματιάκια που χωρούσαν 6-με το ζόρι-8 άτομα,το κρύο τσουχτερό το χειμώνα και η ζέστη ανυπόφορη τα καλοκαίρια,αν τολμούσες να ανοίξεις το παράθυρο θα έχανες απλά την ακοή σου!Ναι,κυκλοφορούσα τότε με τον παλιό,καλό κι αγαπημένο «Καρβουνιάρη»!!Τώρα πλεόν όλα τα βαγόνια είναι εκσυγχρονισμένα με θέσεις λεωφορείου και φυσικά air-condition και θέρμανση αντίστοιχα,η οποιαδήποτε ανακοίνωση γίνεται μέσω μεγάφωνου..πάει και ο εισπράκτωρ που φώναζε σε κάθε στάση,τώρα μόνο τα εισητήρια τρυπάει για να λέει ότι κάνει δουλειά!Οι συνθήκες πλέον είναι φανερά καλύτερες,απλή αμαξοστοιχία με intercity δε διαφέρει και πολύ..πάντως εγώ εξακολουθώ να αναπολώ τον αγαπημένο μου καρβουνιάρη...εκεί μέσα έζησα πολλά!!Γέλια με την παρέα,καινούργιες γνωριμίες και ιστορίες που κάθε φορά που τις φέρνω στην μνήμη μου χαμογελάω νοσταλγικά!


Το χρωστούσα αυτό το ποστ στο αγαπημένο μου μεταφορικό μέσο...το οποίο κουβαλάει και τις δικές μου ιστορίες τόσων ετών!Πρέπει να ολοκληρώσω όμως τώρα γιατί θέλω να κοιτάξω έξω από το παράθυρο τον ήλιο που δύει και να ταξιδέψει το μυαλό μου πέρα απ’αυτές τις ράγες..να ταξιδέψει εκεί που καρδιά μου θέλει να πάει!


P.S : Memento…Σημασία δεν έχει ο προορισμός...αλλά το ταξίδι!Γι’αυτό απολαύστε το στο έπακρον!

2 σχόλια:

  1. Πραγματικά, κάθε ταξίδι με το τραίνο είναι εμπειρία.
    Έχει μια μαγική δύναμη να φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Ουσιαστικά κοντά.
    Όπως θα έπρεπε να γίνεται στην καθημερινότητά μας.

    Υ.Γ.: Πολύ όμορφο το blog σου. Μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις. :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια electric!!
    :-D

    ΑπάντησηΔιαγραφή

 
Copyright © Res Nullius
Blogger Theme by BloggerThemes | Theme designed by Jakothan Sponsored by Internet Entrepreneur